Om dit jaar dan toch af te sluiten met een afgeronde 500 Miles, de Belgische 500 in oktober.

Nooit saai, altijd een uitdaging en ook een van de mooiste. Niet voor niets noemen ze zicht de eerste en originele 500 Miles. De Belgian500 Miles.

Er zijn 120 starters dit jaar. En ook dit jaar is het open voor niet Harley rijders en om die reden waren er 2 IBA maatjes die dit jaar dus ook mee wilde rijden. Arjen had zich goed voorbereid. Motor in orde, een route rol had hij niet maar wel een tablet en een procesje om een foto te maken van de papieren route en die op z'n tablet te toveren. Filip op zijn Honda Goldwing had zich wat minder voorbereid, geen route rol bij hem dus. Verder zag ik ook andere rijders die zich niet lekker hadden voorbereid, zoals alleen een spijkerjasje met vestje.

Maar het was een gezellig weerzien van een harde kern 500 rijders, uit Zwitserland, een Fransman, en verder dus Belgen en nog een gekke Portugees, nou ja Nederlandeer die vanuit België naar Portugal is verhuisd. Giel was er dus ook, op z'n Yamaha.
Dan krijg ik een belletje van Wilco, hij is in het ziekenhuis, zijn linkerarm is helemaal blauw en is zich rot geschrokken, dus even laten onderzoeken.

De rijders zijn klaar om te vertrekken. Het weer is goed, dus we starten in elk geval droog. Dan komt net op tijd Wilco aanrijden. Een adertje in zijn arm bij zijn elleboog was gesprongen, dus het viel toch mee. Snel inschrijven, spulletjes ophalen, route pakken en in de routerol steken. Inmiddels zijn de rijders vertrokken en Wilco en ik starten als laatste, samen met Filip en Arjen. We rijden de route van de eerste etappe. 2 A4 blaadjes vol, man man wat een gepuzzel. twee keer rij ik echt fout, dus weer terug, ook met hulp van Wilco die mee puzzelt. Arjen raken we onderweg kwijt. Bij het eerste checkpoint krijgen we weer 2 A4tjes, pffff, En ook nu is het weer lastig de juiste route te vinden. Ik heb inmiddels een paar rijders achter me geen route hebben. Wanneer ik een verkeerde afslag neem, gaat die groep samen met Filip achter een ander groepje aan, ik krijg dus niet de kans om te keren en weer voorop te rijden. Niet erg, maar wel flauw.
Bij het volgende checkpoint sluiten ze weer bij mij aan. Inmiddels is het donker en begint het een beetje te regenen. Arjen heeft ze ook weer bij mij aangesloten, maar hij heeft moeite met zijn digitale systeem, geen internet midden in de Ardennen.

De route is prachtig, ook al zie je niets van de omgeving omdat het zo donker is. Het regent inmiddels. Op de kleine wegen, door de bossen en weilanden heen, rijden we naar Frankrijk. Ik herken zelfs de weg hier, hier ligt namelijk een van de voormalige geografische cenrums van Europa. Frankrijk in. Smalle wegen. Blaadjes op de weg. Veel bladeren op de weg. Het regent iets minder hard. Dat maakt het niet minder lastig. Mijn tempo op de Pan Amerika is iets te hoog als ik in mijn spiegels de lamp van de StreetGlide van Wilco verder weg zie gaan. Ik neem even gas terug. Doe iets rustiger aan in de bochten. Wilco komt weer achter me rijden. Daar achter zit Arjen met een bonk aan licht. En daarachter Filip en nog enkele niet-harley rijders zonder route.
We rijden België weer in. En Luxemburg in. Prachtig deze kronkelwegen. Het tempo ligt hoog maar niet te hoog. Ik ben niet aan het racen of zo. Dan komen we een groepjes Zwitsers tegen samen met de Fransman. Zijn Ultra ligt in de greppel. Of we even kunnen helpen. Ik had mijn motor al aan de kant gezet, want doorrijden komt dan niet in me op. Met nog enkele zetten we de Ultra op de weg. Motor even in zijn vrij. Klei en troep van de linkerkant van de motor schuiven. Motor aanzetten en jawel deze start weer. Collet kan weer doorrijden, al zal hij wel mega geschrokken zijn. 

Het puzzelen, voorop rijden, de juiste afslagen kiezen, de snelheid goed houden, mijn leesbrilletje af en toe droog poetsen, het is best wel vermoeiend, maar ik blijf voorop rijden, want niemand heeft de route. We rijden verder en nu weer richting Brussel en Antwerpen. De temperatuur zakt tot 6 graden. De klok gaat een uur terug deze nacht, maar voor het rijden maakt dat natuurlijk niet uit.
Om 9.55 (nieuwe tijd) komen we aan in Ranst, bij Antwerpen, wat ook ons startpunt was. Als eerste rij ik door het poortje heen. Wilco stopt bij het finish poortje, ik draai om en samen maken we nog wat foto's. Inmiddels is het groepje dat achter mij aan reed, geparkeerd en worden begroet als eerste aankomers, hmmm jammer dat ze dit niet hebben gecorrigeerd door te zeggen dat ik voorop heb gereden.

Dan is het tijd voor het ontbijt en kunnen we ons pinnetje in ontvangst nemen van Michel.
Nee het is geen race, maar toch wel leuk om als eerste binnen te komen. In totaal zijn er meer dan 40 uitvallers geweest. Van de Amsterdam groep is er ok een met zijn motor het weiland in gereden, die heeft een nachtje in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Het was dus echt zwaar.

Als ik 's middags thuis de Pan America in de garage parkeer, heb ik er 1100 kilometer op zitten.