Mijn 2e deel van de vakantie, de heenreis van Zwitserland naar Athene in Griekenland en we nemen de route door Italië, met de boot naar het vaste land van Griekenland en dan binnendoor naar Athene. En dat allemaal in 5 dagen.

Maar we beginnen met koffie op de maandag ochtend. Regenjas aan, want het regent hard. Hierna tanken we bij het benzinestation aan de overkant. Giel is nog niet helemaal opgeknapt en voelt zicht ook nog slapjes, waardoor het zijn Pan America net niet kan houden en omduffelt bij het tankstation. We rijden samen richting het zuiden, door de regen, een dik uur lang. We houden even de snelweg aan en rijden ook de Gotthardtunnel door ipv de pas. In de tunnel loopt de temperatuur altijd snel op en dus nu ook, en dan is 17 kilometer met 70 km/u best wel lang. Aan de andere kant van de tunnel schijnt de zon.
We rijden verder, de grens met Italië over (land nummer 3), Milaan voorbij, Parma rechts en Bologna links. De volgende grote stad op de A1 die we tegenkomen is Florence. Bij Perugia verlaten we de snelweg en gaan binnendoor rijden. Dit is genieten. Ik denk door de grote wateroverlast van 2 maanden geleden wordt er toch op veel plaatsen aan de weg gewerkt, dat betekent bij stoplichten wachten in de knetterende zon. Bij Norcia is een auto tegen een wildzwijn aangereden, behoorlijk wat schade aan de auto en het zwijn is overleden met best wel wat bloed en zo op de weg.
We vinden een hotel in het plaatsje Amatrice (60 euro per persoon per nacht en goedkoop eten). Wat we niet wisten was dat Amatrice een best wel bekend dorp is, het was namelijk in 2016 geraakt door een zware aardbeving (6 op de schaal van Richter) en heeft nagenoeg het hele dorp verwoest. In de media kwam de kerktoren veelvuldig in beeld, omdat die nog rechtop stond. Het hotel waarin wij zaten was al als nieuw herbouwd en op veel plekken stonden ook al nieuwe huizen en aan de rand waren de tijdelijke huizen ook nog te zien, maar er werd nog volop gewerkt en geherbouwd.
Na de rit van vandaag, bijna 900 kilometer, was het dus tijd voor een biertje en goed eten en goeie gesprekken aan tafel.

Dinsdag ochtend en we rijden het half verwoeste dorp uit. Wat een drama heeft zich hier afgespeeld en zoals we onderweg gaan zien niet alleen in dit dorp. We binnen met de route van Giel en op mooi asfalt rijden we om het dorp heen. Maar dan is de weg afgesloten, eigenwijs rijden we om de borden heen en verder, maar inderdaad deze weg is ook nog niet af. Omkeren dus en een andere route kiezen. Ik ga voorop en we rijden verder het eerste stuk op gewoon asfalt, de weg wordt grote stenen en vervolgens een weg met gras in het midden. Een paar keer vraag ik aan Giel of we verder gaan en hij knikt. De weg houdt eigenlijk op en wordt een pad met zand en gras.

-- offroad rijden --

Hierna wordt het afgewisseld met modder en klei. De weg gaat stijl omhoog en ook weer best stijl naar beneden. Het is zwaar en de zon brand door de bladeren van de bomen heen. Beide gaan ook 3 keer onderuit, waarbij mijn laatste een beetje dramatisch is. Door de modder en klei glij ik met de motor op mijn linkerkant, zelf wordt ik een stuk naar beneden geduwd, maar blijf hangen met mijn been onder de motor. Met mijn andere been en mijn rug tegen een boompje duw ik de Pan met de bagage van mijn been.
Met wat kracht en handigheid (koffers en tas bv van de motor) is de Pan America weer rechtop gezet.
Ik merk dat het in enkele gevallen handiger is om met de motor uit en op de koppeling het achterwiel laten remmen en proberen niet de voorrem te gebruiken om zo de heuvel met klei af te gaan. Dit helpt maar heeft in elk geval voor mij ook een nadeel.

En toen…
Echt op 300 meter afstand van een (spook) dorpje stroomt een klein riviertje (wel met lekker koud water, want het is al bijna 30+) met grote keien. De motor even stil gezet, in de schaduw met de wielen in het water.
Giel was net ervoor omgeduveld met de motor, ik dus terug, helpen met alles weer rechtop zetten. En daarna de zaak verkennen. Stijl omhoog. Klei, keien, gras en water dus nat dus glad.
Ik wandel naar boven, Giel blijft beneden, die is echt op. Boven sta ik dus in een spookdorp, zoals je dat leest in de kranten (huis voor een euro). Komt er toch net een Suzuki Jimmy aangereden op het moment dat ik weer terug naar beneden loop. Direct aangehouden. Uitgelegd dat er beneden 2 motoren staan en we moeten naar boven.
Wij even kijken, dus met de Jimmy naar beneden. Giel blij. Maar de boodschap is eigenlijk "even" omrijden en ander weggetje kiezen.
Oke, Giel z'n motor draai ik redelijk snel om, die stond ook al in het riviertje en bij de ingang van het weggetje omhoog even neergezet. Dan mijn motor omdraaien……… en……… toen starte de Pan niet !!!!!! (Die vloek kan ik niet opschrijven)

Eerst maar even de motor van Giel omhoog. Giel in de Jimmy mee en ik op zijn motor dat pad omhoog. Oke dat ging dus net.
Gelukkig kon de man van de Jimmy zijn zoon even bellen, die kwam redelijk snel en spreekt net even wat beter Engels. Ik had al geprobeerd om met een startjumper de Pan te starten (not). Beide mannen ook even geprobeerd (oh ja de off road skit was een beetje vast geschroefd en alles stond ook in het water (klopt mijn laarzen zijn niet waterdicht).
Dan maar met een touw achter die Jimmy knopen… Michael (toeval bestaat niet), de zoon van, helpt met mijn Pan recht houden en voorzichtig gaat het achter de Jimmy over het kortere pad (wat ik dus eerder gelopen had) omhoog.
Man man wat was ik blij toen we boven stonden, op een echte weg (ook al was het in een spookdorpje waar maar 1 persoon woont de moeder van de Jimmy rijder en dus de oma van Michael).
We gaan niet kloten om bij de accu te komen. Ik duw mijn Pan een stukje door de straat, daar gaat de weg omlaag, diep (!) en ik rol, zet de versnelling in z'n 2 en koppeling los. YES f#ck de Pan start. Ik rijd de weg terug naar Giel en de anderen.
We bedanken hun 'mile' malen.
En zo vervolgen we onze weg (waarbij we nu wel op de gele wegen blijven, dus route maar even aangepast).

Giel (officieel dus Michiel en voor de IBA Michiel-1, dan weet je ook wie nr 2 is) is bekaf en verrot. Maar toch rijden we door tot half 7 en in Vasto vinden we een hotel.

  

Eerste foto spreekt denk ik boekdelen. Uitpuffen, omdat ik dus net links onder de motor lag, tegen de 2 kleine boompjes. En bekijken hoe ik de Pan America weer rechtop moest zetten (koffers en de tas dus eraf en een duwen).

2e foto het (modder) pad naar beneden. Klei, water, modder en diepe (offroad track) geul.

3e foto een van de 2 Pan America's in het waterbeekje waar we hulp kregen. Water stroomde daar trouwens hard door heen (maand geleden was dat gehele gebied geraakt door immense regenbuien, dus het water kwam nog overal vandaan).
Hierna betere route, via de Adriatische kust. Helaas daar alles 50 of wel 90 maar dan rijden ze nog steeds 50 km/u.
Wel grappig de visserhuisjes in zee. Deze heten Trabocchi en zijn kenmerkend voor het gedeelte tussen Pescara en Vasto. De fundamenten van de houten huisjes in zee zijn inmiddels door het zoute water versteend. Het schijnt dat de huisjes en de methode van vissen bedacht zijn door boeren. De bouwsels staan dus op palen en kunnen bereikt worden via een loopbrug. De netten worden via een ingenieuze installatie van katrollen en touwen het water in gelaten. Op deze manier kan je vanaf de kant de vis 'oogsten'. Ze lijken gammel deze huisjes, maar sommige trotseren al honderden jaren de krachtigste stormen. Inmiddels zijn enkele ook omgebouwd tot (seizoen) restaurant.
In Vasto hebben we goed hotel, maar slecht eten.

De volgende dag, inmiddels dus al woensdag, blijven we voornamelijk op de doorgaande weg richting het zuiden. De temperatuur stijgt naar 37 graden! De Pan America rijdt met een tempo van 95 wel heel zuinig, bijna 500km op een tank, dat is 1 op 23!
We bereiken om 2 uur 's middags de haven voor de boot naar de 'overkant'. Ik had de avond ervoor via de website de kaartjes geboekt, 2 motoren en 1 hut. De boot gaat pas laat in de avond, dus we moesten echt nog lang wachten (eigenschuld). Dus lui in de stoel of even op de grond liggen in de schaduw van een van de bomen. Nadat we de kaartjes voor de boot bemachtigd hebben, konden we naar de parkeerplaats en opstellen om de boot op te gaan. Dit is echt Italiaans, beetje chaos, geen aanwijzingen, slecht aangegeven, maar toch loopt alles goed en komen we volgens de tijdplanning op tijd op de boot. En nadat we de motoren met touwen vast hadden gezet, konden we de hut opzoeken. Maar daar hoort natuurlijk een sleutel (kaart) bij, dus na wat zoeken die opgehaald en de spullen in de kamer gelegd. Giel is direct gaan liggen en ik ben nog een biertje gaan drinken en daarna ook slapen. De luxe van een nachtboot.

Het is donderdag ochtend als we in Igoemenitsa in Griekenland van de boot rollen. Om de hoek direct even stoppen voor een koffie. Espresso en een paar yoghurtjes als ontbijt. Hierna de route aangezet. Het eerste stuk is al echt mega mooi. Lange bochten, goed asfalt, rondom bergen, langs een meer, en ietsjes verkeerd gereden, maar ook dat is dan niet erg. Hierna was ik de route kwijt op m'n Garmin en dat zal niet te laatste keer zijn. Giel echter niet, maar dat bleek later dat hij een kaart uit 2011 op zijn Garmin had en ik de laatste 2023 kaart, dus dan maar hij voorop.
Daarna de pas met 1000 bochten naar boven. Wauw wat mega gaaf. Slingerend van de ene bocht naar de andere bocht. Korte, lange, scherpe en nog haaksere bochten. Omhoog naar 1060 meter. Helaas geen bordje of iets dergelijks op het hoogste punt, maar wat is dit genieten. De Grieken hebben sowieso niet zo veel met naambordjes op bergpassen.
Hierna weer naar beneden. Een stuk weg was weggeslagen, gravel en gaten, maar de lengte viel mee. Paar kleine dorpjes. Een enkele tegenligger. Dan even kijken naar een tankstation. Oh 25km en op de tank nog 100, dat is te doen.
Lunchstopje en dan ook maar gelijk in de schaduw gaan staan, want die zon brandt mega hard.
Omdat onze Garmins dus niet gelijk zijn, en Giel voorop rijdt, is het voor mij zaak om bij hem te blijven en hem dus niet uit het oog te verliezen, want hele stukken rijden wij waar we gewoon niemand tegen komen. Daarbij heeft Giel last van het feit dat zijn ketting steeds iets langer wordt. Het vervolg stuk na de lunch is eerst recht hierna wederom prachtige bergweg met veel bochten. We zien verschillende schildpadden op de weg, ook zie ik 1 levende slang kronkelend (want lopen doen ze natuurlijk niet) naar de overkant van de weg en ook dode een hond en waarschijnlijk een dode geit, met echt heel veel stank!
Als het tijd is voor een overnachting raadplegen we de Garmin en Booking.com. Op een plek waar meerdere hotels zouden moeten zitten, vinden we in elk geval 1 die open is, in het "plaatsje" wat Loutra Smokovou heet. Het hotel of B&B of hoe zo iets ook heet heeft de voor ons onuitspreekbare naam Ξενωνας Ζαχαρακη. Allebei een kamer, spullen erin, even opfrissen en dan een koud biertje. Het avond eten bestaat uit een verse tomaten salade en iets van hert. Het toetje is een zelfgemaakt smurrie maar mega lekker.

Het is vrijdag en de ochtend begint voor mij met een Griekse yoghurt met honing en een koffie. Dan de weg op. We gaan al slingerend door de bergen verder en volgen de route waar we gisteren gebleven zijn. Onderweg weer enkele schildpadden, paarden en een groepje koeien, gewoon op de weg. Ook komen we nog een Griek op een paard tegen, een bijzonder gezicht, want ook hij is aan het reizen.
De route is mega over gave wegen. Helaas ook heel veel gaten, gravel, zand en gevallen stenen van de bergwand, daardoor ook wel oppassen waar je rijdt met de motor. Ook komen we een stuk weg tegen waar ze nog hard aan het werk zijn met de reparatie, resultaat 300 meter zandpad, hierna gelukkig weer asfalt.
De omgeving is wonderschoon met veel geurende mimosa struiken.
We rijden een bergpas op en bereiken de top van de berg op 1370 meter, helaas wederom geen naambordje van de pas. De weg vervolgt zich door de bergen en we rijden nog een pas over. De lunch doen we in een klein bergdorpje.
Omdat de ketting van de Pan America van Giel nu echt op zijn einde is, besluiten we om het laatste stuk van de rit naar Athene via tolweg (2,70 en 3,20 euro pp) te rijden. We hadden een motorzaak in de stad gebeld of zij ons konden helpen en zo rijden we naar Iron Horse. Na wat gesteun en gekreun moest de man even wat ritselen, maar kon de ketting van de Pan van Giel gelukkig voor hem vervangen. Nog even een hotel zoeken en boeken voor de nacht. De motoren konden op een binnenplaatsje en wij hadden beide een eigen kamer. Op advies van het meisje bij de receptie naar een restaurant in een redelijk drukke winkel en restaurant straat. Het is vrijdag avond, dus genoeg mensen op straat en op de terrasjes. Ook wij belanden op een terras binnen. Met een biertje in de hand bestellen we krabkoekjes uit de frituur (WAUW) en ik neem een spaghetti en ook echt heel lekker is. We maken het niet te laat en wandelen terug naar het hotel en ploffen in ons bed.

De volgende dag is het Ride 2 Eat zaterdag. Daar heb ik een ander blog over geschreven.