Het Zwarte Woud blijft trekken dit jaar. Geen tentje of hangmat dit keer mee, maar met Peter wel een beetje op de bonnefooi Duitsland in.

Een van de laatste mooie weekenden van de zomer, hadden ze gezegd, dus een weekendje weg gepland. Met motormaatje Peter hadden we 4 dagen gepland voor deze trip. Voor de eerste avond hadden we wel een hotel gepland. Vrienden van Peter, zijn wandel maatjes voor de Kilimanjaro waren aan het wandelen in de Eifel. Ondanks de drukte van het weekend konden we nog een overnachting boeken in het hotel naast hun, in Losheim am See.
Maar eerst er naar toe. De snelweg leidde ons via Arnhem en Bemmel richting het oosten. Mijn route had ik daarna zo gekozen dat we bij Lobith en Spijk de grens over konden. Met het pontje. Met mijn routeapp had ik de wegen zo laten kiezen dat we eigenlijk geen rechtstukje weg tegen hoefde te komen. Wat een genot. En zo kwamen we via Kempen en Kerpen in de Duitse Eifel. Even een moment voor een stopje plannen, en zo rijdt ik de weg af naar een wat leek op een gezellig terrasje voor een drankje. Al snel bleek het een echte ouwe meuk te zijn, zo ook de eigenaar. Deze kwam steunend en kreunend aan gewachteld, nam de tijd om ons een flesje cola te brengen en toen hij iets mompelde over eieren, ham en aardappelen hadden we het al zonder echt te weten besteld. Binnen in de “stube” was het letterlijk één teringbende en de stank niet te harden. Maar de late lunch smaakte wel degelijk lekker. Een pinbetaling was echter niet mogelijk, maar met hulp van 2 Duitse bikers konden we toch betalen, super bikers onder elkaar.
Onderweg zag je al prachtige kleuren in de bossen. Geweldig om het zo te zien in deze mooie nazomer. We rijden met een boog om Prüm heen en voorbij Trier vinden we ons hotel in Losheim am See.
Op het moment dat we van onze motoren stappen zegt Ruud “he Peter”. Annet en Ruud stonden ons al op te wachten. Snel even de spullen in de hotelkamer droppen, schoon t-shirt aan en richting het bier.
Een gezellige avond volgde, met wat biertjes werd het nog redelijk laat.

Het Zwarte Woud gaat niet zo snel vervelen

De volgende dag stonden we al vroeg op. En na een covid-proof ontbijt, alles ingepakt en bediening aan het buffet, was het tijd om weer op de motor te stappen. Blauwe lucht, een zonnetje die hard aan het werk was om de temperatuur omhoog te laten gaan en een bijna legen weg voor ons. We laten ons leiden door de navigatie richting Bitche in Frankrijk. Voordat we echter Frankrijk in rijden, we zijn echter nog maar net onderweg, zie ik blauwe zwaailichten achter Peter. Een politiebusje bleef achter hem hangen met zijn zwaailichten aan. Peter bleef netjes doorrijden, maar wel met wat luide uitlaatpijpen. Ik ga nog demonstratief rechts op de weg rijden, knipperlampje uit, maar Peter ziet het gewoon niet. De politiemannen halen op een gegeven moment ons rustig in, gaan voor mij weer op de rechterbaan rijden, maar rijden verder. Enkele minuten later worden we hard in gehaald door een McLaren sportwagen, een 520 of 620 S. Gaaf. Hij ging wel direct in de ankers, want iets verderop reed nog steeds het politiebusje.
Na dit grappige incidentje rijden we verder op de route die mijn routeapp aangeeft en doen nog even een bezoekje aan de lokale Harley-Davidson dealer in Bruchmuhbach. Een kleine dealer, met het standaard spul. Dan de weg weer op en de bossen in en zo rijden we de Franse Vogezen in. Het klooster van Bitche torend hoog boven de stad. We houden koers richting Baden-Baden, maar moeten een klein stukje omrijden omdat de normale brug over de Rijn bij Drusenheim gesloten is vanwege werkzaamheden. Bij Gambsheim vinden we de volgende brug wat tevens grensovergang is van Frankrijk naar Duitsland. Zonder stress vervolgen we onze weg naar het Zwarte Woud. Dwars door dit prachtige oerbos rijden we naar Freudenstadt, de plek voor onze 2e overnachting.

Wederom genieten we van een vroeg ontbijt. Hier zijn de covid-maatregelen wat minder streng, al hebben we wel een eigen ontbijttafel. Het is wat frisser op deze zondag, maar het zonnetje maakt ons blij. De wegen hier maken ons nog blijer. Ik had een stukje route hier uitgezet van 200 kilometer in een rondje in het middengebied van het Zwarte Woud. Daar doen we dus gewoon lekker 4 uur over! De kronkelwegen, door het dichte bos, bergen op en bergen af, wat is dit genieten. En de bossen krijgen de mooiste herfst kleuren, Indian Summer is hier begonnen.
Onderweg doen we regelmatig een vroege koffiestop en ook nemen we de tijd voor een lunch en andere stopjes. Zo ook deze zondag ochtend in het Zwarte Woud. Ter hoogte van Seebach doen we een koffiestopje, blijkbaar een populaire plek voor motorrijders, want het is al aardig druk om half 10.
De 11 uur stop doen we in Gernsbach, langs de Murg, een rivier die uitmondt in de Rij. Even een drankje zeggen, maar als snel staat er een warme wafel met ijs en banaan voor mijn neus. Ach het is vakantie!
Om 12 uur rijden we een heel raar pontje op. Rond zodat je aan beide kanten van het pont-huisje kan staan met je motor en of auto. Dit is net voorbij Rastatt en het pontje brengt ons aan de overkant van de Rijn, maar ook Frankrijk weer in. Nog geen half uur later rijden we weer Duitse Eifel in.
Ik wissel de gele wegen op de kaart af met de witte wegen. Zo nemen we een zijweg van de 48 en rijden de K17 op, ergens vlakbij Elmstein. En waarom ik dit opschrijf, nou omdat dit zo gaaf rijden is hier. We zitten niet meer in het Zwarte Woud, maar middel in de Eifel, dit is groener dan groener, en komen de Indian Summer kleuren er nog mooier uit met de zon rondom ons.
We kiezen voor een hotelletje aan de Moezel, in het dorpje Burg. Hier zit ook een Duits motorvrienden groepje en samen maken we er een gezellige avond van met bier en snaps.

Met een borrel en een biertje werd het een zeer gezellige avond aan de Moesel

Helaas begint de maandag ochtend niet al te lekker. De Road King van Peter wil niet starten. Aanduwen van de dikke v-twin motor wil niet helpen. Alles nakijken, nog een druppie olie erin, bougies schoonmaken, nog een keer proberen te starten. Het werkt even niet. Dus de ANWB gebeld en na een uur was de ADAC er. Deze man was niet al te motortechnisch, maar wel vriendelijk en samen konden we de motor toch op een gegeven moment starten. 2,5 uur later waren we dan toch met z’n tweeën weer op pad. Ik had vooraf gemaakte route een stuk ingekort, waardoor we wel het eerste deel de kronkelwegen konden kiezen, maar na de lunch vlakbij de Nurnbergring kozen we voor de snelweg richting huis.

Ondanks de nare start van de 4e dag hebben we een super geweldig langweekend gehad met ze tweetjes.
Totaal 1850 kilometer gereden door de prachtigste gebieden die Duitsland kent.

4 dagen rijden met Peter, 1814 kilometer door de Eifel en het Zwarte Woud