Dat de grensovergang van Rusland moeilijk kan zijn wist ik, had het willen voorkomen, maar dan kom je toch terecht in deze bureaucratie.

Het ontbijt staat voor ons om half 9 klaar. Inmiddels hebben we natuurlijk de motor al ingepakt kunnen na het ontbijt opstappen en wegrijden.
Het ontbijt krijgen we weer in de kelder. Eenvoudige pannenkoekjes, een broodje en een koffie. Afrekenen is weer een belevenis. De dame die ons ontbijt had gemaakt spreekt geen Engels, geeft op een blaadje dat we 1300 roebel moeten afrekenen voor het avondeten en het ontbijt. Ik had dit niet meer in mijn portemonnee en zij had alleen visa kaarten, dat is lastig overmaken met mijn bankapp. Vertaling van het gesprek tussen ons gaat via Google-Translate. Dan het heldere moment van haar, 20 euro is ook goed. En dat had ik nog wel in mijn portemonnee. Geregeld.

We stappen op rijden over het terrein het park uit. We ontdekken dat er meer vakantiehuisjes staan, nog iets van een speeltuin, maar ook een paard dat aan zijn voorbenen vastgebonden is.
We moeten weer een half uur over de gravel weg rijden. Zeer vermoeiend en daarom stop ik nog even in Porchov op een pleintje. Ook om een foto te maken, maar ook om even bij te komen.

Zeer bijzonder om door dit Russische land te rijden.
Om nooit meer te vergeten.

De weg naar Wit Rusland is er weer eentje om voor altijd te onthouden. Een redelijke asfaltweg, huizen aan de zijkanten om de 20-30 kilometer. Deze huizen samen vormen dan een gehuchtje. Om de 100 kilometer is een wat groter dorp met een winkel. Een tankstation is wel om de 50-60 kilometer en daar is vaak ook iets van drinken en zo te verkrijgen.

Onderweg komen we ook enkele orthodoxe kerken tegen, precies zoals ik het vooraf in gedachten had, prachtig. Ook kleine en wat grotere monumenten als nagedachtenis van de verschrikkelijke Tweede Wereld Oorlog die ook hier heeft gewoed. 
Bij tankstations kan ik de auto's van de lokale mensen wat beter bekijken. De ziekenbroeders die met hun ambulance van Kamaz rondrijden, de boer die in zijn jeep van Kamaz ook moest tanken. De Lada die in de rij staat. En in het kleine tankstationnetje ligt ook wat speelgoed voor de kleintjes die hier wonen, naast een zakje knikkers staan 3 plastic tanks te wachten op kinderhanden.

Prachtige orthodoxe kerk, afgewisseld door de ruige landschappen en monumenten uit WO2.

We komen aan bij de grens Rusland-Wit Rusland. Het ziet er rustig uit en al snel wordt duidelijk waarom. We worden door een Russische militair netjes te woord gestaan, in gebrekkig Engels. Deze grensovergang is alleen voor vergunninghouders en niet voor commercieel en toeristisch verkeer. We moeten dus 'terug' en naar de grensovergang met Letland.

Zo makkelijk als we Rusland in konden, zo moeilijk is het om weer te verlaten.

Dus gas op die lollie en zo rijden we naar de grens met Letland. Onderweg nog wel even een stopje om te tanken en een broodje eten. Ik kies voor een broodje vlees en Iloe voor een broodje kip. Helaas blijkt haar broodje Kip een broodje kippenbout, dus met bot. Maar ach het smaakte.

Bij de grens was er al een behoorlijke file van vrachtwagens, deze rij ik netjes voorbij en sluit me aan bij de wachtende auto's. Dit gaat zeer langzaam. We hebben 1.5 uur gedaan om daadwerkelijk bij de grenspost te komen. En bij de grensovergangen, weer al het papierwerk, loketje hier en loketje daar. 2 uur later stonden we bij de laatste controlepost in Letland en na controle van de motor konden we Letland in rijden. Ik had ook weer internet verkeer, dus kon opzoek naar een slaapplaats. In Ludza had ik de dichts bijzijnde normale slaapplaats gevonden. We waren te laat voor het restaurant, dan maar nog even naar de supermarkt om enkele broodjes en drinken te halen. Op de hotelkamer hebben we dit nog even lekker opgepeuzeld.

Het was een lange dag van 14,5 uur.
En door de 'omweg' hebben we vandaag 500 kilometer gereden, met wat regen bij de grens.

Het foto overzicht van deze dag