Een kouwe klauwe rit door 5 landen
Na een gezellige middag en avond met de groep uit Amsterdam, was het 's morgens rustig wakker worden in Antwerpen. Voordat ik op pad ga nog even boodschappen doen in de lokale supermarkt en dan richting American Lifestyle, de Harley-Davidson dealer in Zwijndrecht.
Langszaam aan stroomt de parkeerplaats rondom de dealer vol met diverse modellen Harleys en voornamelijk mannen vormen groepjes en wordt het ook een weerzien met bekenden.
Dan is het 3 uur, 230 rijders vormen een groot publiek voor de organisatoren die buiten in het zonnetje de briefing geven en dan kunnen we de route van de eerste etappe ophalen. Na wat friemelen met het A4 blad in mijn routerol, start ik mijn Road King en sluit aan bij de rijders om de Belgische 500 Miles toer te gaan beginnen. De Belgische 500 is, zoals alle andere 500 Miles ritten, een lange afstand en uithoudingsrit, dus geen wedstrijd op tijd. Maar de eerste etappe is altijd een soort van wedstrijdje, groepjes die iedereen inhalen in soms enkele enge gevallen. Ik besluit om deze maar even voor te blijven en passeer daarbij ook de groep van 9 man van het Amsterdam Chapter, die dus om half 4 eerder weg hadden kunnen rijden.
Het grootste gedeelte van de eerste etappe rij ik achter een groepje brandweermannen uit Antwerpen, maar zij reden echt heel eng, als inhalen waar het gewoon niet kon en de snelheden lagen ook veels te hoog. Daarom neem ik iets gas terug en rij mijn eigen tempo. Nog wel even bij een geheime checkpoint een stempeltje halen om vervolgens door te rijden naar de eerste officiele stempelplaats. Om de grote groep achter me een beetje voor te blijven pak ik direct de motor weer en begin met de volgende etappe. Het weer is nog lekker, zonnetje, temperatuur van 16 graden, een mooie route die al vrij snel door Nederland gaat en zo richting Valkenswaard. De brandweerlieden zitten weer voor me en achter me rijden 3 Zwitsers, maar doordat ik bij een kruizing de juiste beslissing neem om de bedoelde route te rijden, rij ik alleen verder en kom ik dus ook als eerste aan bij het 3e checkpoint. Ik neem nog even de tijd om een espresso te drinken en een koek uit mn topkoffer. Inmiddels is het ook wat kouder geworden dus ik vervang m'n zomerhandschoenen voor de dikkere winterhandschoenen. In het donker probeer ik mijn weg te vinden om de parkeerplaats af te rijden bij het restaurant wat als checkpoint fungeert, ondertussen hoor of zie ik nog geen nieuwe rijders. Nog even de tank volgooien en zo begin ik met etappe 3.
Deze etappe eindigt weer op een aparte manier, kom ik aan bij het checkpoint, is er nog niemand, zouden er pas om 9 uur zjin en het is half 9, nou mooi dan. Dus een warme soep en een kop koffie. Inmiddels zijn de Zwitsers ook gearriveerd en om 9 uur komt het groepje aangelopen, waaronder ook mijn favoriete charity hog officer Alexandra. Na een selfie en een korte pauze, krijg ik mijn stempel en kunnen we verder met etappe 4.
Dit stuk gaat via Duitsland richting de Eifel. De brandweermannen heb ik niet meer gezien, maar de Zwitsers kom ik weer tegen, hun tempo is gelijk aan die van mij en hun rijstijl bevalt me ook wel. We wisselen een beetje af in de Eifel met voorrijden, want hier was het een beetje opletten met de juiste afslag, maar ook met de mist. En inmiddels was de temperatuur gezakt tot een aardige 1 graden net boven nul.
Het is nacht, maar ook behoorlijk mistig, waardoor het echt opletten geblazen is. En net voorbij Trier rijden we Luxemburg in en eigenlijk ook zo weer uit om Frankrijk in te rijden. Hier moesten we echt zoeken en heen en weer rijden om de juiste route weer op te pakken. De Zwitsers besluiten om een stuk terug te rijden, ik besluit om juist de weg verder te rijden om te kijken of daar de route op het papier verder gaat. Op papier staat namelijk eerst de afstand vermeld, daarna de afslag of rotonde en dan eventueel een naambordje. Het blijkt dus dat de afstand niet goed genoteerd is, dat maakt zo'n puzzelrit nou juist leuk. Ik zit weer op de route, een leuke slingerweg ten westen van Longwy waar ook een geheime checkpoint ingericht was. De mannen hadden een lekkere bak met soep staan en na een praatje en mijn handen opgewarmd aan het soepje kon ik weer verder rijden. Niemand verder gezien daar bij het checkpoint, dus rij ik weer solo over de slingerweg, waar ik nog net 2 kleine reetjes en verder op nog een vos kon ontwijken. Het zal je maar gebeuren dat je zo'n beest raakt, in de middle of nowhere.
Bij het volgende checkpoint zie ik allemaal motoren staan, dat is vreemd want ik ben niet ingehaald, dus die hebben de route niet gevolgd en konden dus terug opzoek naar de geheime checkpoint om alsnog het juiste stempeltje te halen.
Ik was inmiddels ook mijn eigen stempel boekje ergens vergeten, dus moest mijn stempeltjes op de achterkant van een route laten stempelen, maar omdat tijdens het checken ook op de grote lijst mijn naam bij volgnummer 5 afgstreept werd en op die manier dus alle checkpoints gecontroleerd kon worden, was het geen probleem. Wel dom dus, zal ik maar zeggen.
Inmiddels waren de 3 Zwitsers ook weer bij het checkpoint en gezamenlijk rijden we de volgende etappe om zo vai La Roche-en-Ardenne richting Leuven te rijden en te eindigen in de Antwerpse haven bij het Novohotel naast de snelweg.
Om exact 9 uur rijden we met z'n vieren, als eerste van alle rijders, de poort van de finish van de door het Antwerp Diamond Port Chapter georganiseerde Belgian 500 Miles door. Een mooie 18,5 uur voor 920 kilometer.
Later hoorde ik dat er nog wel wat uitvallers waren, door mechanische pech of lekke band, maar ook door opgave omdat de rijder het te zwaar vond.
De gehele route:
Nog enkele foto's
