Het nieuwe jaar staat voor de deur, dus even tijd om terug te kijken op 2021. De verschillende hoogte punten van mijn motorjaar laat ik nog even in gedachten passeren en in een foto collage zijn ze nog een keer zichtbaar.

2021 stond nog steeds in het teken van Corona, wat we soms niet mochten doen en soms dan toch weer wel. Mijn geplande jaarlijkse Engeland trip ging ook in 2021 niet door, dus schuif ik dan maar weer door naar 2022. Ook de vier van de vijf Ride2Eat  ritten konden niet doorgaan.
Maar er zijn natuurlijk wel andere ritten doorgegaan. Eind 2020 had ik een BW GS aangeschaft en in mei heb ik daar enkele ritten mee gereden, zoals die naar enkele bijzondere plekken van het Duits-lijntje. Bijzondere punten overgebleven uit de 2e wereldoorlog.

De hoogte punten van 2021 hebben natuurlijk te maken met de Pan America. 28 mei 2021, het moment dat ik uit de showroom van de dealer rij, de eerste kilometers op de Pan, geweldig. En dan hoort daar natuurlijk een oer Hollandse foto bij.

Dan moet de Pan America natuurlijk nog wel even in gereden worden, de 1e service beurt wil ik de Pan zo snel mogelijk laten geven zodat ik daarna klaar ben voor een langer weekendje weg. Dus eerst even richting Limburg en België. Foto hieronder is bij een voormalige kolenmijn en daaronder de foto uit de serie straaljagers op Nederlandse bodem. Die foto is genomen in Zwolle bij de technische school.

Na de service beurt wordt het dus een weekend weg. In juni doe ik even de Duitse Eifel aan. Hotelletje vlakbij noord Luxemburg en geweldig sturen. De foto hieronder is die van het voormalige middelpunt van de Europese Unie (dit was een paar jaar geleden een van de Ride 2 Eat punten).

Half juni ga ik met 3 motorvrienden een croissantje eten in Parijs. 's Morgens vroeg op de motor, verzamelen bij Hazeldonk en dan door België en naar de Franse hoofdstad. Vanwege corona was het rustig op de weg en nog rustiger op bij de Arc de Triomphe. Na enkele fotomomenten dus ook het croissantje met espresso. Super gaaf om dit gewoon redelijk spontaan te doen.

Hoogte punt van 2021

Ik heb hier toch maar een kopje van gemaakt. Eigenlijk zijn alle ritten gaaf, mooi en of uitzonderlijk. Maar dit jaar is het toch de combinatie van rijden op de Pan America op een offroad weg en gecombineerd met het feestje op de hoogvlakte op de Col de Sommeiller. Het 2e weekend van juli. In 2 dagen ben ik naar Italië gereden. De weg de bergop, naar de hoogvlakte is al genieten, offroad, met veel kuilen en gaten en slingerend door de bergen. Op de hoogvlakte mijn tentje opzetten, nieuwe vrienden maken en de voorbereiding op de zondag. Nog even 's nachts een mega regenbui trotseren in mijn tent, maar de zondag wordt het met de zon al snel lekker warm. Zonder koffers en andere bepakking rij ik het pad op naar boven. Wat mega gaaf. Stenen, rotsblokken, zand, gravel, maar ook 2,5 meter sneeuw en natuurlijk de modder waar ik nog even vast in kom te zitten. Maar het moment dat je boven staat, 3006 meter, met de Pan America, ja dat is wel super gaaf.

De rit op zondag en maandag was ook genieten. Eerst door de Italiaanse bergen en daarna naar Zwitserland. De Col du Galibier (2642 meter) had ik al op de heenweg gedaan, op de terugweg via Col des Aravis en Col des Annes (stukje offroad) en daarna nog de toeristische Col de la Colombiere. Door Geneve en dan snel Frankrijk weer in. Een leuk hotelletje langs mijn route biedt me mijn slaapplaats aan om de dag erna door de stromende regen naar huis te rijden.
Wat een geweldig avontuur!

In augustus neem ik 2 weken de tijd om met mijn Ultra door de Pyreneeën te rijden. Een route die ik nog niet eerder heb gereden. Ook nu gaat mijn tent mee met het idee om het slapen af te wisselen. De eerste nacht is een echte wildkampeer plek, de 2e nacht slaap ik op een plek bij een meer waar meerdere campers de nacht doorbrengen. Onderweg van deze prachtige vakantie geniet ik niet alleen van de omgeving, zoals de de bergen aan de Franse en Spaanse kant, maar ik bezoek ook enkele motormusea. Waaronder eentje in het zood westen van Frankrijk, net voor Bourdeaux. Wat een geweldige verzameling!
De route door de Pyreneeën gaat langzaam omhoog. Waar de wegen de Alpen regelmatig boven de 2500 meter zitten, is dat in de Pyreneeën een stuk minder. De pieken gaan wel hoog. De bergen aan de Spaanse kant zijn mooier dan die in het Franse deel. Wat is het prachtig hier.

Oktober 2021, het verplaatste 500 Miles weekend in Parma Italië. Met mijn Pan America naar Parma gereden. En samen met de Zwitsers een prachtige rit gereden. Toch elke keer weer genieten van de wegen, ook 's nachts waar je niet zo veel van de omgeving ziet. Het was daarentegen wel koud, maar goed daar kan je met wat goeie kleren op kleden.

Mijn eerste idee was om na de 500 Miles van Italië terug te rijden naar huis om dan weer even te gaan werken en vervolgens de andere motor te pakken voor de Ride 2 Eat in Cuneo. Maar ik heb me heel verstandig om laten praten door beide weekenden met de Pan America te doen. Dat betekende wel dat ik tussen Parma en Cuneo een plek moest vinden waar ik kon slapen en ook kan werken. Maandag dus via een leuke omweg, door Modenna en Maranello richting Bedonia, waar ik 3 dagen blijf. 

Op vrijdag rij ik naar Cuneo. Een klein plaatsje in de bergen tussen Nice en Turijn. De weg ernaar toe was echt zo mega gaaf. En eigenlijk niet zozeer de weg zelf als de kleuren en de omgeving. De eerste foto laat de herfst kleuren zien. De 2e foto is een weg die had genomen net buiten een klein bergdorpje. Het asfalt van de weg hield op en het werd een offroad pad met grote gaten, kuilen en keien. Perfect voor de Pan America, maar na een uur was ik het wel een beetje zat ;-)

Op zaterdag hadden we 's middags onze Ride 2 Eat bijeenkomst van de IBA. Na een lekkere nacht in het hotel in Cuneo was ik niet van plan om te gaan lummelen, dus al vroeg op de motor en richting de Franse grens. Deze grens ligt bij Col de la Lombarde en loopt naar Isola. Daar weer omgekeerd en terug gereden naar Cuneo. Wat een prachtige omgeving, wat een prachtige rit, wat was dit genieten.

Na deze bijzondere rit pik ik Giel op bij het hotel en rijden we samen met Marc naar het centrum van Cuneo, naar het terrasje bij het meeting-point. Een warm weerzien met vrienden uit Europa. Aansluitend borrelen en een hapje eten.

De volgende dag rij ik richting huis. Tegen het vriespunt rij ik naar het westen, richting Frankrijk om zo weer naar huis te rijden. Het is vroeg, koud, maar oh zo lekker om door de bergen te rijden. Via Mont Cenis ben ik via de D1006 de bergen uit gereden. Nog even een foto bij het standbeeld van Hannibal en zijn olifant. En zo sluit ik 2 prachtige weekenden af in italië.

Als laatste rit van het jaar had ik de Belgische 500 Miles. Zaterdag rij ik 's morgens vanuit huis naar het startpunt en met het epische inschrijfnummer 1 rij ik de 500 Miles. Na een geweldige puzzelrit rij ik zondag middag weer naar huis. Dat was even een mooi weekend, dat toch is gaan gelden als het afsluitende ritje voor dit jaar.

De grotere routes gereden in 2021.

In totaal 28.750 kilometer

{BMW GS = 3700 km, Ultra FLHTK = 9500 km en Pan America = 15.500 km}