Op uitnodiging mocht ik een middag twee Indian motorfietsen rijden en vergelijken.

Hiervoor werden we met 5 anderen ontvangen bij de firma De Jong in Alphen aan de Rijn, dealer van de Indian, waar de Indians naast Victory en BMW motorfietsen staan.

Bij De Jong werden we hartelijk welkom geheten door ... met een appeltaart en daarna een uitgebreide lunch. De dag werd verder georganiseerd door Mink Bijlsma van Promotor en Rik Smits van de importeur van Indian Motorcycle. 

Na de lunch mochten we een onze voorkeur geven voor de eerste machine waarop we gaan rijden en na een korte foto sessie, tussen enkele regenbuien heen, konden we motoren starten.
Ik startte de middag op de Indian Roadmaster Classic, deze motor komt uit de touring groep, waarbij mijn Roadmaster niet voorzien is van het uitgebreide multimedia scherm wat door Indian het Premium Console wordt genoemd, maar zo kon ik me wat meer concentreren op de rijeigenschappen. De Roadmaster is wel voorzien van de grote kuip met een elektrisch in hoogte instelbaar windscherm. En omdat het een echte touring moeten is, is de Roadmaster voorzien van beenkappen met opbergruimte, zijkoffers en een luxe topkoffer. De zit is ruim op het in bruin leder uitgevoerde zadel met de mooie naam Desert Tan. Het multimedia scherm is optioneel te krijgen op de Classic, maar is standaard op de 'gewone' Roadmaster. Mijn test motor is uitgevoerd in prachtig diep rood, waar India de naam Burgundy Metallic aan heeft gegeven.

Dan het rijden. Deze Roadmaster is voorzien van de Thunder Stroke Stage 1 Slip-on uitlaatpijpen, wat hem een mooi donker geluid geeft. Helaas valt me wel direct op bij deze Indian Roadmaster, is dat het stuurgedrag van deze grote motor echt anders is dan mijn Harley-Davidson Ultra of mijn Road King. Op nat wegdek vond ik de motor beetje wiebelig in bochten, wat volgens mij veroorzaakt wordt door een te zacht ingestelde achtervering.

De Roadmaster met het machtige 111 Thunder Stroke motorblok heeft een enorm koppel, wat je direct merkt bij wegrijden of optrekken bij lage toeren. Tijdens mijn testrit op de Roadmaster was het wegdek nat, wat bij de eerste meters direct resulteerde in spinnende achterband bij optrekken en doortrekken in de bocht, niet echt lekker, maar op een recht stuk weg uitermate lekker. Vanaf 1100 toeren pakt het blok in deze motor direct op en kan lekker doorrijden. De route die Mink had uitgezet, langs de Amstel, Drecht en Vecht, kon ik met 50 km/u in de 4e versnelling lekker toeren. In vond de versnellingsbak in deze Roadmaster wel zwaar schakelen, met een harde klik wordt de eerste ingezet en met lage toeren naar z'n 2 moet ik ook met wat kracht gebeuren. Daarentegen is de neutraal op deze Roadmaster wel snel gevonden, of dit nu rijdend is of vanuit stilstaand met een warme motor en bak.

De zit op of eigenlijk in de Roadmaster is riant, ik kan toch met mijn 1 meter 85 mijn benen lekker naar voren schuiven op de floor-boards, dit in tegenstelling tot mijn Harley Ultra die enkele centimeters minder ruimte geeft. Al vond ik het Desert Tan zadel wel hard in de zit, in vergelijking met mijn standaard zadel op mijn Ultra. En verder, zoals ik eerder zei, heeft deze Indian Roadmaster een elektrisch verstelbaar scherm in de kuip. In de lage stand zit ik, met mijn lengte, met mijn hoofd in de wind, wat op lage snelheden niet storend is. Als ik het scherm in de hoogste stand zet, dan zit ik geheel uit de wind, maar kijk dan wel door het scherm wat ook een vertekend beeld geeft. Ook als ik het scherm wat lager zit, waarbij ik wel uit de wind zit, maar over het scherm kan kijken, dan wordt het beeld door het bovenste deel van het scherm weer vertekend, wat mij duizelig maakte.

En voor mij was het wennen dat de knop voor de richtingaanwijzer, voor zowel links als rechts, in de linkerkant is verwerkt, in plaats van bij Harley-Davidson de knoppen aan beide kanten van het stuur. Niet storend, maar als Harley rijder dus even wennen.

Halverwege de rit wissel ik de rode Roadmaster in voor de blauwe Chief Classic

De Chief Classic heeft hetzelfde frame en motorblok als de Roadmaster, dus ook het gegoten aluminium frame waardoor het stuur deze aparte vorm heeft gekregen. Ook het motorblok is dezelfde, dus het 111 Thunder Stroke. De Chief Classic valt bij Indian in de groep Cruisers en door het ontbreken van de kuip, koffers en andere toeters en bellen is deze motor een stuk lichter dan de Baggers of Touring motoren en dat merk je bij het sturen.

Ik neem plaats op de Chief Classic, uitgevoerd in Blue Sapphire met zwart zadel. Mijn zit is direct goed en ik kan mijn voeten ook goed neerzetten op de floorboards. En doordat het stuur ver naar voren is gebogen, is de zit goed en ook het sturen erg strak. Dus ondanks dat het frame gelijk is aan die van de Roadmaster vind ik deze Chief zeer goed sturen, waarbij mijn vermoeden dat het bij de Roadmaster aan de vering zou liggen bevestigd.

De plaats van de knipperlicht schakelaar is gelijk voor alle Indians, maar hier op deze Chief moest ik echt mijn hand verplaatsen om de knop goed te bedienen. Het dashboard op de Chief Classic is uitgebreid, waarbij zelfs de bandenspanning voor en achter zichtbaar gemaakt kan worden. Ook de toerenteller en de versnellingsindicator zijn zichtbaar, wat makkelijk is omdat met dit blok het echt cruisen is, gewoon in zijn 4 met snelheden tussen de 50 en 90 km/u.

En ondanks dat het stuur in het begin er een beetje raar er uitziet, stuurt de Chief Classic erg goed, beter dus dan de Roadmaster. Ik vond zelf de zit wel wat hard, wat na 2 uur rijden niet zo heel erg is, maar een lange dag sturen, zou dit wel een puntje kunnen zijn.
De versnellingsbak in deze Chief schakelde een heel stuk soepeler dan de Roadmaster, terwijl het technisch wel dezelfde bak is. Met een stuk minder geweld gaat de eerste verzet in en ook het opschakelen met lage toeren is voor deze Chief Classic geen probleem. En ongeacht welk toerental het blok draait, de versnellingsbak zorgt continue voor een mooie gladde overbrenging naar het achterwiel.

En dan sturen we de motoren weer richting De Jong in Alphen en leveren we weer de sleutels van de Indians in bij Bart.
We praten nog even na met een drankje en hapje in de hand en laten onze indrukken even toetsen bij de ander.