De laatste Ride to Eat dit jaar was in Sachseln in Zwitserland met het thema geografische centrum. Deze deze rit stond in het teken van het geografische centrum van Zwitserland en die ligt in de bergen bij Sachseln.
De kortste afstand van huis naar Sachseln, waar ik samen met de rest van de groep een hotel had geboekt, is 666 kilometer, maar ik had besloten om toch een beetje te gaan genieten van de wegen naar en in Zwitserland. Maar het mag altijd een beetje gek van mij ;-) Om die reden ben ik vrijdag avond, om half 7, op de motor gestapt en via de snelwegen naar het zuiden gereden. Via Maastricht België in (22.00 uur) en zo door naar Luxemburg. En voordat je het weet rij je het land weer uit (23.50 uur) en zo ben ik dus vergeten om in Luxemburg wat goedkoper te tanken.
Bij Nancy rij ik richting Lunéville en daar verlaat ik de snelweg om richting de Franse Vogezen te rijden. Bij Saint-des-Vosges rij ik de bossen in en rond 3 uur 's nachts zie ik het bordje 1000 meter hoogte. Ik rij op dat moment op de D417 bij Frankenthal, een prachtig gebied, maar omdat het echt donker hier is, zie ik weinig van de mooie herfst kleuren. Ik kom ook de eerste colletjes tegen, de Platzerwasel op 1183 meter en de Breitfirst op 1280 meter. De weg is slecht, nat van de regen die hier overheen trekt en van de blaadjes van de bomen die door de wind op de weg zijn gegooid. Echt oppassen hier. En dan begint het echt te regenen. Om half 5 hou ik het even voor gezien. Bij Muhlrain (hoe toepasselijk) stop ik voor 2 uurtjes om even uit de regen in een bushokje te gaan liggen. Slapen kan ik niet maar even van de motor af en uit de regen is wel lekker.
Ride to Eat is een vriendengroep die vanuit de Iron Butt Association ritten met thema's organiseren in Europa. Op zaterdag bij elkaar komen voor de groepsfoto, daarna bijkletsen met een drankje en aansluitend samen eten.
Dit jaar was het thema geografische centrums. Vandaar deze rit naar Zwitserland.
Om half 6 stap ik weer op de motor, het regent nog wel, al is het een stuk minder. De Vogezen zijn prachtig en ondanks het slechte weer geniet ik enorm.
Dan rond 8 uur rij ik Zwitserland in, inmiddels daglicht en wat droger. Eerst een douane weg bij Kiffis, geen idee wat ze met het bord willen bereiken maar dit zal vroeger zeker gebruikt zijn door smokkelaars en wellicht nog steeds, en vervolgens de grensovergang en het landenbord bij Roggenburg
Aan de rand van het natuurgebied Thal, bij Passwang is het uitzicht schitterend. Al vele malen gereden en nu wederom verbaasd over de natuur, zeker nu met deze herfst kleuren. Echt genieten.
Ik rij de Glaubenberg over richting Luzern om vervolgens nog de Aecherlipass te rijden. Inmiddels is het 12 uur geweest en de zon komt af en toe door het wolkendek heen koekeloeren. Wat een uitzichten op deze pas, ik word er echt even stil van en geniet met volle teugen.
Het asfalt is nat, de blaadjes liggen nog steeds overal, maar de weg zelf is redelijk tot goed. Mijn tempo ligt hoog, ook gewoon lekker even knallen door de bergen hier.
Om 2 uur parkeer ik mijn Harley aan de zijkant bij het hotel. 1000 kilometer verder en acht door de regen wel een beetje gaar. Op dat moment zijn er al enkele IBA rijders aanwezig, een leuk weerzien dus met bekenden. Ik check in, zet mijn spullen voor de nacht in de kamer en pak even een uurtje slaap.
Half 3 sta ik weer fris en fruitig beneden bij de motoren. De groep IBA, Iron Butt Association, rijders is groter geworden en samen met Marc, ook een Nederlander, besluiten we om richting het afgesproken punt te gaan rijden voor de groepsfoto. Deze weg is in het zomerseizoen een tijdgebonden weg, wat betekent dat je alleen op bepaalde tijden omhoog, dan wel omlaag, mag rijden. De reden, nou simpel omdat er maar 1 auto over het weggetje kan rijden. Nou daar reden we dus, BMW GS voorop, ik met mijn Harley Bagger er achter aan en ja hoor eerst een 'gewone' auto. Dan sta je even strak aan de rechterkant van het weggetje met de handrem erop en de motor schuin zodat de auto er net langs kan. En dan weer door naar boven, en oh oeps een busje van boven, met aanhanger, die kon gelukkig net de bocht terug en een beetje ruimte maken voor ons. En dan weer door. Boven komen we nog een groep houthakkers tegen, beloofd wat voor de groep die achter ons aan komt rijden. Iets verder is een grote parkeerplaats en ik parkeer mijn Ultra naast de andere en enige Harley-Davidson die in de groep meerijdt. Giel zit op dat moment al aan de koffie bij het koffiehuisje waar de eerste van de groep ook al zijn.
Tijdens het wachten op de laatste van de groep kunnen we hier wat drinken en ook bij kletsen met de anderen van de groep. Ik maak ook even gebruik van de gelegenheid om wat foto's te nemen (zie galerij hieronder). Op deze hoogvlakte staan ook nog wat huisjes (voor vakantiegangers denk ik) en nog een kerkje. Dan is de groep compleet en met 25 man wandelen we het laatste stukje naar het geografisch middelpunt van Zwitserland. Het zal door de ijle lucht komen, maar er waren best wel wat mensen aan het hijgen en aan het steunen ;-)
Even alles staan bewonderen. De omtrek rondom het monumentje is een stenenmuur die in de vorm van de contouren van Zwitserland zijn neergelegd, creatief bezig geweest dus hier. De groepsfoto wordt gemaakt, eenieder krijgt een unieke patch en dan wandelen we weer terug naar de parkeerplaats. Onderweg komen we nog 2 mensen tegen, zijn iets te laat, dus helaas voor hun niet op de groepsfoto. Blijkt dat een van hun een Nederlandse vrouw is (later meer).
We stappen weer op de motor en rijden als groep naar beneden. Onderweg op deze smalle weg komen we ook nog een auto tegen die omhoog wil. Het is toch wel genieten hoor dit soort weggetjes.
Dan even opfrissen en schone kleren aan en tijd voor een biertje. We mochten van de hoteleigenaren onze motoren voor de deur op het terras plaatsen, hoe mooi is dat. Tussen de motoren slap kletsen en een biertje drinken.
Om 7 uur 's avonds worden we uitgenodigd om aan tafel te gaan in de speciaal voor ons ingerichte eetkamer op de 1e etage (ver van het gewone volk dat beneden in het restaurant zat). Ik zit tegenover Iris, de Nederlandse die het 'R2E IBA stokje' van Suzan overgenomen heeft. Zij werkt op het zelfde lab waar Suzan ook heeft gewerkt voordat zij naar Amerika verhuisde afgelopen jaar. Iris heeft nog geen rijbewijs, wel een motor en dan mag je in Zwitserland dus gewoon gaan rijden. Ze heeft een paar trainingen gevolgd, maar dat is niet verplicht en samen met haar motorbuddy van de vereniging is zij naar deze Ride to Eat gekomen. Volgende week gaat ze pas haar examen doen, bijzonder dus, om dan toch die weg naar boven te rijden, respect!
Het avondeten is gezellig, maar om half 11 uur vind ik het wel voldoende en zoek mijn kamer op.
De volgende dag besluit ik om eerst nog een rondje in Zwitserland te rijden en ga richting Willsau in het Jurapark. Hier zit ook de Harley-Davidson dealer van Aargau. Bij Stein rij ik Duitsland in, maar besluit al snel om richting het westen richting de Franse Vogezen weer te rijden. Bij Colmar zit ik weer in de bergen en rijd zo via de meest prachtige wegen verder. Het zonnetje begint ook te schijnen en het zowaar nog een beetje warm. Bij Labaroche stop ik nog even bij een monument van de Eerste Wereldoorlog.
Langs de B11 (B11.6) bij Orbey in de Franse Vogezen stop ik bij een museum en gedenkplek van de Eerste Wereldoorlog. Le Linge. Hier liggen nog diverse loopgraven en bij het museum is deze direct zichtbaar. Samen met wat kanonnen en wegversperringen wordt het een indrukwekkend geheel. Een behoorlijk slagveld is hier in 1918 geweest met een totaal 17.000 slachtoffers!!
Ik maak nog even een praatje met de enige motorrijder die ik hier tegen ben gekomen.
Meer informatie over deze plek is te vinden op de volgende link www.linge1915.com
Iets verder op de B11.6 liggen diverse oorlogsgraven, van de Fransen en de Duitsers, gescheiden van elkaar.
Ik neem nog wat kronkelwegen hier in de Vogezen, verbaas me over de prachtige kleuren van de herfst, passeer een mooi bergmeer, Lac Blanc op 1050 meter hoogte, rij de Col du Calvaire over (hoogte van 1134 meter) door het skigebied. En via Col du Louchpach rij ik naarhet mega toeristische Col du Bonhomme. En zo rij ik de Vogezen uit en draai de N59 op richting Nancy. Dan gaat het gas er op en stuur de snelweg op richting Luxemburg om daarna door te rijden via Maastricht, een omleiding bij Den Bosch naar Amsterdam en zo richting huis in Noord Holland.
2200 kilometer en 2,5 dag later parkeer ik om 11 uur 's avonds weer de Ultra in de garage
Foto overzicht Ride to Eat Zwitserland
